Pacjent psychoonkologiczny odczuwa lęk o przyszłość, lęk przed rozwojem choroby i przerzutami, lęk przed cierpieniem i bólem, strach przed procedurami medycznymi oraz brak pewności, co do skuteczności terapii.
Pojawiają się również myśli o umieraniu i śmierci. Towarzyszy temu nadzieja i wiara w wyzdrowienie. Perspektywa długotrwałego, przewlekłego leczenia onkologicznego budzi duży niepokój. Diagnoza choroby nowotworowej jest kryzysem dla samego chorego, ale również jego bliskich. Choroba zmienia sposób funkcjonowania całej rodziny jako systemu, zaburza plany na przyszłość, jest zagrożeniem utraty tego, co ważne dla człowieka. Informacja o zachorowaniu jest źródłem skrajnych emocji, z którymi niejednokrotnie trudno poradzić sobie w pojedynkę. Dlatego tak ważne jest wsparcie i towarzyszenie pacjentowi w tym kryzysowym okresie jego życia. Poziom wsparcia rodzinno-społecznego bez wątpienia wpływa na poziom dobrostanu psychicznego pacjentów onkologicznych.
Opieka nad pacjentem ma charakter holistyczny. Zespół interdyscyplinarny to nie tylko personel lekarski i pielęgniarski, ale także psycholog, seksuolog, dietetyk oraz fizjoterapeuci. Zadbanie o każdy aspekt funkcjonowania pacjenta pomaga w zachowaniu jak najwyższej jakości życia pacjenta.